ویتوریو جورجینی، فرزند جیووانی باتیستا، نام پدربزرگ خود، ویتوریو جورجینی را دریافت کرده است در وطن خود بزرگ شده (فورته دی مارمی، ۱۸۶۰-ماسا، ۱۹۱۹)، و زندگی خود را وقف مطالعه رابطه معماری و سیستم های بیولوژیکی می کند. وی در دهه پنجاه و شصت در دوران پرمایه فرهنگی در فلورانس، تحصیل کرد و پیشکسوت فرهنگ فلورانس بعد از جنگ جهانی دوم بود. هرچند که بعدا اهمیت کار و سهم تحریک کننده وی در معماری ایتالیایی و جهانی به رسمیت شناخته شد.

ویتوریو جورجینی دانشجوی لئوناردو ساویولی بود و با کاسا سالدارینی (۱۹۶۲) شناخته شد. خانه زومورفیک واقع در خلیج باراتی که با ساختارهای غشایی خود حدود یک ربع قرن قبل از آنچه را فرانک گری بعدا در موزه گوگنهایم در بیلبائو انجام داد، پیش بینی کرده است.

جورجینی پس از همکاری خود با ساویولی ، لودوویو کوارونی و ادواردو دتی ، در سال ۱۹۶۹ به ایالات متحده آمریکا رفت و فعالیت آموزشی خود را در «دانشکده معماری» مؤسسه پرات در نیویورک انجام داد.
جورجینی را می توان یک معمار مورفولوژی دانست، منظور ما از مورفولوژیست، معماری است که داده ها و مشاهدات را در مورد ساختارهای طبیعی جمع آوری می کند و راه حل های داده شده را برای ایجاد آثاری یکپارچه که از خود طبیعت الهام گرفته شده است مقایسه می کند.
او در سال ۲۰۱۰ در سن ۸۴ سالگی درگذشت.

معروف ترین آثار 

خانه ای در باراتی به نام شش گوش(۱۹۵۷
کاسا سالدارینی در باراتی (۱۹۶۲
مدرسه راهنمایی در (۱۹۶۵-۱۹۶۶ Bibbona
گفتنی است که مهندس فیروز فیروز با ویتوریو جورجینی در سازه های کششی و پروژه ای همکاری نزدیک داشته است.
کاسا سالدارینی در باراتی ۱۹۶۲